Του Γιώργου Κράλογλου
Επειδή στην Ελλάδα είναι άλλο πράγμα οι εξαγγελίες για ανάπτυξη (ιδίως στην βιομηχανία) και άλλο πράγμα η εφαρμογή τους. Η δε πολιτική βούληση είναι επίσης άλλο πράγμα από την υπηρεσιακή (που περιέργως... συμπίπτει πάντα με αυτήν της αντιπολίτευσης) τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για την βιομηχανία (λίγο πριν τον πλήρη αφανισμό της) δεν θα έχουν την επιθυμητή τύχη.
Γιατί και μόνο ο περιορισμός του κράτους στις αδειοδοτήσεις, η πιστοποίηση ιδιωτών, η καθιέρωση διαδικασίας εκ των υστέρων αδειοδότησης καθώς και οι εναλλακτικές μορφές τιμολογιακής πολιτικής στις ενεργοβόρες βιομηχανίες που δίνουν όντως, με εντυπωσιακή τόλμη, μια πρώτη διέξοδο στο σημερινό τέλμα της παραγωγής, θεμελιώνοντας και κίνητρα για νέες επενδύσεις αρκούν για να σημάνουν συναγερμό στο κρατικό κατεστημένο.
Λόγος θα είναι και η διαφορετικότητα των εξαγγελιών αφού στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης, έχουμε για πρώτη φορά απόλυτη σύμπτωση απόψεων επιχειρηματιών και κυβέρνησης έστω και αν την επιβάλλουν οι σημερινές δυσμενείς συνθήκες στην οικονομία και κατ΄ επέκταση και στην βιομηχανία.
Που βρίσκεται όμως το πρόβλημα που προκαλεί την απαισιοδοξία;
Βρίσκεται στο ότι η κυβέρνηση με δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2014 (με ό,τι αυτές θα σημαίνουν για τις βουλευτικές που θα ακολουθήσουν το 2015) θα ζυγιάσει πάρα πολύ το πολιτικό κόστος από τους γνωστούς μόνιμους λαϊκισμούς ότι χαρίζεται στα ντόπια και τα ξένα συμφέροντα...
Και είναι αναμενόμενο αυτό γιατί, πέραν της επιχειρηματικής και κυβερνητικής συναίνεσης, τίποτε άλλο δεν έχει αλλάξει και δεν δείχνει να αλλάζει ώστε να γίνει πράξη η οποιαδήποτε πολιτική υπέρ των βιομηχανικών αλλά και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων όταν το πολιτικό κόστος είναι εμφανές.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για να μην μιλάμε στον αέρα.
Εδώ και 30 χρόνια, από την εποχή του υπουργείου Βιομηχανίας-Ενεργείας που το διαδέχθηκε το υπουργείο Ανάπτυξης μελετούν την απλοποίηση του συστήματος αδειοδοτήσεων των εργοστασίων που έγινε άνω κάτω από ένα απλό Προεδρικό Διάταγμα, το υπ. αριθμ. 84 του 1984, με το οποίο (υποτίθεται) ότι θα προστατευόταν το περιβάλλον από την λειτουργία των εργοστασίων.
Το 1985 το ίδιο το υπουργείο κατάλαβε την γκάφα του και ομολόγησε ότι το Π.Δ. είναι άστοχο και πρέπει να αντικατασταθεί με νόμο διευκόλυνσης και των βιομηχανικών επενδύσεων.
Ο πρώτος αυτός νόμος συντάχθηκε μέσα σε μια διετία αλλά στην πράξη εφαρμόσθηκε με τρόπο που ήταν χειρότερος και από το προηγούμενο καθεστώς.
Από τότε, δηλαδή από το 1987-1988 μελετώνται τα σημερινά μέτρα απλοποιήσεων των αδειοδοτήσεων που μόνο εξαγγέλλονται ενώ εν τω μεταξύ βγήκε και άλλος νόμος που αντικατέστησε τον προηγούμενο αλλά και πάλι απέτυχε.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον φόβο για το πολιτικό κόστος μέτρων που διευκολύνουν έστω και τις επενδύσεις...
Το υπέρ της βιομηχανίας (σημερινό) νομοσχέδιο που τέθηκε ήδη σε διαβούλευση καταργεί μέρος του κρατικού τομέα και άρα και της αστυνόμευσης που ασκεί ακόμη και σήμερα το κράτος, αγνοώντας τόσο την ανεργία όσο και την ανάγκη για ανάπτυξη.
Αυτό (μεταφρασμένο στα ελληνικά) σημαίνει ότι αν η κυβέρνηση δεν εφαρμόσει τον νόμο πλήρως κατά την θητεία της αποκλείεται να εφαρμοστεί από την επόμενη κυβέρνηση όποια και αν είναι αυτή.
Και όταν λέω να τεθεί σε πλήρη εφαρμογή εννοώ να δημοσιευθεί ο νόμος σε ΦΕΚ και να εκδοθούν μέσα σε 24ωρα οι όποιες διοικητικές πράξεις που επιβάλλονται για την λειτουργία του.
Γιατί στην Ελλάδα οι νόμοι ακυρώνονται από την μη έκδοση πράξεων για την εφαρμογή τους ή ανατρέπονται από τις διοικητικές πράξεις που ακολουθούν.
Στην προκειμένη δε περίπτωση έχουμε να κάνουμε με νόμο που (αν τελικά εφαρμοστεί) θα χαλάσει τεράστιο κύκλωμα «μαγαζιών» κρατικών υπαλλήλων και «μεσαζόντων» που χρόνια τώρα δυναμιτίζουν παρόμοιες πρωτοβουλίες.
Για να το πετύχουν δε «συμμαχούν» με Δήμους, με την αντιπολίτευση και με στημένες (για τον σκοπό αυτό) κομματικές Οργανώσεις για το περιβάλλον, για το δίκιο του πολίτη και άλλες παρόμοιες γελοίες και ύποπτες κινήσεις...
Εάν μάλιστα η επόμενη κυβέρνηση συγκροτηθεί με πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ τέτοιος νόμος που καταργεί κρατικές υπηρεσίες και ανακατεύει ιδιώτες στα πόδια του κράτους-πατερούλη δεν εφαρμόζεται που να γυρίσει η γη ανάποδα...
Τα ίδια θα συμβούν και με τα μέτρα εναλλακτικής τιμολόγησης των ενοργοβόρων βιομηχανιών που αφορούν την βαριά βιομηχανία έστω και αν αφανίζεται με συνέπεια να βγάλει στον δρόμο περισσότερα από 2000 άτομα.
Ο κομματικός συνδικαλισμός που κάνει ακόμη κουμάντο στο κρατικό μονοπώλιο της ενέργειας θα τα ανατρέψει όλα... στο όνομα του λαού και των δικαιωμάτων του που πάνε να καταπατήσουν οι εχθροί του λαού βιομήχανοι και οι κατακτητές-επενδυτές... Γιατί τα συμφέροντα της βιομηχανίας είναι πάντα ενάντια... στα συμφέροντα του λαού και δεν πρέπει να περάσουν... Πρόκειται για άποψη που θα στηριχτεί, όπως πάντα, και από την αντιπολίτευσηγενικά...
george.kraloglou@capital.gr
Επειδή στην Ελλάδα είναι άλλο πράγμα οι εξαγγελίες για ανάπτυξη (ιδίως στην βιομηχανία) και άλλο πράγμα η εφαρμογή τους. Η δε πολιτική βούληση είναι επίσης άλλο πράγμα από την υπηρεσιακή (που περιέργως... συμπίπτει πάντα με αυτήν της αντιπολίτευσης) τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για την βιομηχανία (λίγο πριν τον πλήρη αφανισμό της) δεν θα έχουν την επιθυμητή τύχη.
Γιατί και μόνο ο περιορισμός του κράτους στις αδειοδοτήσεις, η πιστοποίηση ιδιωτών, η καθιέρωση διαδικασίας εκ των υστέρων αδειοδότησης καθώς και οι εναλλακτικές μορφές τιμολογιακής πολιτικής στις ενεργοβόρες βιομηχανίες που δίνουν όντως, με εντυπωσιακή τόλμη, μια πρώτη διέξοδο στο σημερινό τέλμα της παραγωγής, θεμελιώνοντας και κίνητρα για νέες επενδύσεις αρκούν για να σημάνουν συναγερμό στο κρατικό κατεστημένο.
Λόγος θα είναι και η διαφορετικότητα των εξαγγελιών αφού στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης, έχουμε για πρώτη φορά απόλυτη σύμπτωση απόψεων επιχειρηματιών και κυβέρνησης έστω και αν την επιβάλλουν οι σημερινές δυσμενείς συνθήκες στην οικονομία και κατ΄ επέκταση και στην βιομηχανία.
Που βρίσκεται όμως το πρόβλημα που προκαλεί την απαισιοδοξία;
Βρίσκεται στο ότι η κυβέρνηση με δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2014 (με ό,τι αυτές θα σημαίνουν για τις βουλευτικές που θα ακολουθήσουν το 2015) θα ζυγιάσει πάρα πολύ το πολιτικό κόστος από τους γνωστούς μόνιμους λαϊκισμούς ότι χαρίζεται στα ντόπια και τα ξένα συμφέροντα...
Και είναι αναμενόμενο αυτό γιατί, πέραν της επιχειρηματικής και κυβερνητικής συναίνεσης, τίποτε άλλο δεν έχει αλλάξει και δεν δείχνει να αλλάζει ώστε να γίνει πράξη η οποιαδήποτε πολιτική υπέρ των βιομηχανικών αλλά και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων όταν το πολιτικό κόστος είναι εμφανές.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για να μην μιλάμε στον αέρα.
Εδώ και 30 χρόνια, από την εποχή του υπουργείου Βιομηχανίας-Ενεργείας που το διαδέχθηκε το υπουργείο Ανάπτυξης μελετούν την απλοποίηση του συστήματος αδειοδοτήσεων των εργοστασίων που έγινε άνω κάτω από ένα απλό Προεδρικό Διάταγμα, το υπ. αριθμ. 84 του 1984, με το οποίο (υποτίθεται) ότι θα προστατευόταν το περιβάλλον από την λειτουργία των εργοστασίων.
Το 1985 το ίδιο το υπουργείο κατάλαβε την γκάφα του και ομολόγησε ότι το Π.Δ. είναι άστοχο και πρέπει να αντικατασταθεί με νόμο διευκόλυνσης και των βιομηχανικών επενδύσεων.
Ο πρώτος αυτός νόμος συντάχθηκε μέσα σε μια διετία αλλά στην πράξη εφαρμόσθηκε με τρόπο που ήταν χειρότερος και από το προηγούμενο καθεστώς.
Από τότε, δηλαδή από το 1987-1988 μελετώνται τα σημερινά μέτρα απλοποιήσεων των αδειοδοτήσεων που μόνο εξαγγέλλονται ενώ εν τω μεταξύ βγήκε και άλλος νόμος που αντικατέστησε τον προηγούμενο αλλά και πάλι απέτυχε.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον φόβο για το πολιτικό κόστος μέτρων που διευκολύνουν έστω και τις επενδύσεις...
Το υπέρ της βιομηχανίας (σημερινό) νομοσχέδιο που τέθηκε ήδη σε διαβούλευση καταργεί μέρος του κρατικού τομέα και άρα και της αστυνόμευσης που ασκεί ακόμη και σήμερα το κράτος, αγνοώντας τόσο την ανεργία όσο και την ανάγκη για ανάπτυξη.
Αυτό (μεταφρασμένο στα ελληνικά) σημαίνει ότι αν η κυβέρνηση δεν εφαρμόσει τον νόμο πλήρως κατά την θητεία της αποκλείεται να εφαρμοστεί από την επόμενη κυβέρνηση όποια και αν είναι αυτή.
Και όταν λέω να τεθεί σε πλήρη εφαρμογή εννοώ να δημοσιευθεί ο νόμος σε ΦΕΚ και να εκδοθούν μέσα σε 24ωρα οι όποιες διοικητικές πράξεις που επιβάλλονται για την λειτουργία του.
Γιατί στην Ελλάδα οι νόμοι ακυρώνονται από την μη έκδοση πράξεων για την εφαρμογή τους ή ανατρέπονται από τις διοικητικές πράξεις που ακολουθούν.
Στην προκειμένη δε περίπτωση έχουμε να κάνουμε με νόμο που (αν τελικά εφαρμοστεί) θα χαλάσει τεράστιο κύκλωμα «μαγαζιών» κρατικών υπαλλήλων και «μεσαζόντων» που χρόνια τώρα δυναμιτίζουν παρόμοιες πρωτοβουλίες.
Για να το πετύχουν δε «συμμαχούν» με Δήμους, με την αντιπολίτευση και με στημένες (για τον σκοπό αυτό) κομματικές Οργανώσεις για το περιβάλλον, για το δίκιο του πολίτη και άλλες παρόμοιες γελοίες και ύποπτες κινήσεις...
Εάν μάλιστα η επόμενη κυβέρνηση συγκροτηθεί με πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ τέτοιος νόμος που καταργεί κρατικές υπηρεσίες και ανακατεύει ιδιώτες στα πόδια του κράτους-πατερούλη δεν εφαρμόζεται που να γυρίσει η γη ανάποδα...
Τα ίδια θα συμβούν και με τα μέτρα εναλλακτικής τιμολόγησης των ενοργοβόρων βιομηχανιών που αφορούν την βαριά βιομηχανία έστω και αν αφανίζεται με συνέπεια να βγάλει στον δρόμο περισσότερα από 2000 άτομα.
Ο κομματικός συνδικαλισμός που κάνει ακόμη κουμάντο στο κρατικό μονοπώλιο της ενέργειας θα τα ανατρέψει όλα... στο όνομα του λαού και των δικαιωμάτων του που πάνε να καταπατήσουν οι εχθροί του λαού βιομήχανοι και οι κατακτητές-επενδυτές... Γιατί τα συμφέροντα της βιομηχανίας είναι πάντα ενάντια... στα συμφέροντα του λαού και δεν πρέπει να περάσουν... Πρόκειται για άποψη που θα στηριχτεί, όπως πάντα, και από την αντιπολίτευσηγενικά...
george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου